WĘGLINIEC To nie dworzec, to pałac
Przebudowa obiektów dworca kolejowego w Węglińcu która objęła budynki tzw. Starego i Nowego Dworca, część kładki dla pieszych nad torami oraz wiaty przylegające do dworców. Wykonawcą tej spektakularnej modernizacji jest Berger Bau Polska Sp. z o.o.
Dzięki przebudowie pochodzący z 1865 roku tzw. Nowy Dworzec odzyskał swój historyczny blask. Kompleksową renowację przeszła bogato zdobiona detalem ceglana elewacja. Znajdziemy na niej wzory kwietne, kolumny w stylu korynckim, a także postacie zwierząt, w tym m.in. orłów. W partiach szczytowych elewacji odtworzono zegary. Uwagę zwracają również grafitowe, żeliwne kolumny, ze zdobionymi kapitelami, na których oparto przylegającą do dworca wiatę ze świetlikami. Całość uzyskanego w ten sposób efektu podkreśla w nocy nowa iluminacja budynku.
Wnętrze dworca
Przestrzeń obsługi podróżnych mieści się na parterze w zachodniej części budynku w dawnej poczekalni 3. i 4. klasy. Podróżni znajdą tam przestronną, jasną poczekalnię z oświetleniem nawiązującym do historycznego charakteru dworca. Wyposażono ją w ławki, gabloty na rozkłady jazdy oraz elektroniczne tablice przyjazdów i odjazdów pociągów. Nowością jest również specjalna strefa dziecka, znajdująca się za szklaną witryną. W przestrzeni obsługi podróżnych nie zabraknie toalet oraz niewielkiego lokalu na wynajem. Równie ciekawie prezentuje się wschodnia część budynku. W dawnej poczekalni 1. i 2. klasy zlokalizowano kameralną salę kinową oraz powierzchnię wystawienniczą. Mieści się tam również posterunek Straży Ochrony Kolei.
Historia
Budowę stacji rozpoczęła w 1843 roku znacjonalizowana spółka Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej, doprowadzając trzy lata później do połączenia z Legnicą i Berlinem. Lokalizacja w Węglińcu, wówczas małej osady na pograniczu Puszczy Zgorzeleckiej, była kompromisem dla możliwego skomunikowania Górnego Śląska i Wrocławia z Berlinem na północy i z Dreznem na południu. Pociągi do Zgorzelca wyruszyły w 1847 roku. Dla obsługi pasażerów zbudowano pierwotnie wyspowy dworzec, otoczony z trzech stron peronami. Forma dworca nawiązywała do budowli obronnej - zamku z dwiema wieżami. Podobny dworzec istniał już wówczas w Jaworzynie, a formę tę powielono również w Górlitz.
W latach 1864-1865 zbudowano w Węglińcu nowy dworzec, bezpośrednio w bliskości starszej budowli. Wynikało to z faktu, że od Węglińca do Lubania poprowadzono pierwszą z dwóch odnóg Śląskiej Kolei Górskiej. Trasa stała się motorem pobudzającym gospodarkę na obszarze całych Sudetów. Na stacji w Węglińcu zatrzymywały się pociągi najwyższych kategorii, znajdowała się także tutaj potężna ekspedycja poczty i przesyłek bagażowych.
Dzięki przebudowie pochodzący z 1865 roku tzw. Nowy Dworzec odzyskał swój historyczny blask. Kompleksową renowację przeszła bogato zdobiona detalem ceglana elewacja. Znajdziemy na niej wzory kwietne, kolumny w stylu korynckim, a także postacie zwierząt, w tym m.in. orłów. W partiach szczytowych elewacji odtworzono zegary. Uwagę zwracają również grafitowe, żeliwne kolumny, ze zdobionymi kapitelami, na których oparto przylegającą do dworca wiatę ze świetlikami. Całość uzyskanego w ten sposób efektu podkreśla w nocy nowa iluminacja budynku.
Wnętrze dworca
Przestrzeń obsługi podróżnych mieści się na parterze w zachodniej części budynku w dawnej poczekalni 3. i 4. klasy. Podróżni znajdą tam przestronną, jasną poczekalnię z oświetleniem nawiązującym do historycznego charakteru dworca. Wyposażono ją w ławki, gabloty na rozkłady jazdy oraz elektroniczne tablice przyjazdów i odjazdów pociągów. Nowością jest również specjalna strefa dziecka, znajdująca się za szklaną witryną. W przestrzeni obsługi podróżnych nie zabraknie toalet oraz niewielkiego lokalu na wynajem. Równie ciekawie prezentuje się wschodnia część budynku. W dawnej poczekalni 1. i 2. klasy zlokalizowano kameralną salę kinową oraz powierzchnię wystawienniczą. Mieści się tam również posterunek Straży Ochrony Kolei.
Historia
Budowę stacji rozpoczęła w 1843 roku znacjonalizowana spółka Kolei Dolnośląsko-Marchijskiej, doprowadzając trzy lata później do połączenia z Legnicą i Berlinem. Lokalizacja w Węglińcu, wówczas małej osady na pograniczu Puszczy Zgorzeleckiej, była kompromisem dla możliwego skomunikowania Górnego Śląska i Wrocławia z Berlinem na północy i z Dreznem na południu. Pociągi do Zgorzelca wyruszyły w 1847 roku. Dla obsługi pasażerów zbudowano pierwotnie wyspowy dworzec, otoczony z trzech stron peronami. Forma dworca nawiązywała do budowli obronnej - zamku z dwiema wieżami. Podobny dworzec istniał już wówczas w Jaworzynie, a formę tę powielono również w Górlitz.
W latach 1864-1865 zbudowano w Węglińcu nowy dworzec, bezpośrednio w bliskości starszej budowli. Wynikało to z faktu, że od Węglińca do Lubania poprowadzono pierwszą z dwóch odnóg Śląskiej Kolei Górskiej. Trasa stała się motorem pobudzającym gospodarkę na obszarze całych Sudetów. Na stacji w Węglińcu zatrzymywały się pociągi najwyższych kategorii, znajdowała się także tutaj potężna ekspedycja poczty i przesyłek bagażowych.
inwestor: PKP S.A. Warszawa
wykonawca: Berger Bau Polska Sp. z o.o. Wrocław
autor projektu: An Archi Group Sp. z o.o. Gliwice
